رنگارنگ

ماه سنگین دل به صد رنگی  دل یکرنگ را

                     بسته و سرگشته ی زنجیر مویش دید و رفت

خنده زد چشمش به رویم زندگی شد باغ سبز

                     با دو صد جور و جفا این باغ سوزانید و رفت

زد قدم در باغ دل نیلوفر آبی به دست

                    غنچه کرد و گل بداد ، آن بی وفا گل چید و رفت

دادمش با عشق یک دسته گل یاس سپید

                    عشق را او حس نکرد ، از کار من رنجید و رفت

گفتمش جامی بده از لعل سرخ آتشین

                    دست رد بر سینه ام زد، جام را بوسید و رفت

کرد ماه از من نهان در پشت گیسوی سیاه

                    روزهایم را چو شب تاریک گردانید ورفت

زرد گشتم از غمش هر روز نالیدم ز حجرش

                     زردی رویم بدید و ناله ام بشنید و رفت

آتشی زد بر دلم من چون شدم خاکستری

                    عاقبت خاکسترم بر آسمان پاشید و رفت

گفتمش صد رنگ خواهم شد دمی با من بمان

                  حرف من بشنید و بر این سادگی خندید و رفت

شعر الوان را سرودم تا که گردد یار من

                  دفتری از شعر الوان را به من بخشید و رفت