صبر کن سهراب آری تو راست می گویی آسمان مال من است پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین ، مال من است ... اما سهراب تو قضاوت کن بر دل سنگ زمین جای من است؟ من نمی دانم که چرا این مردم دانه های دلشان پیدا نیست. صبر کن ای سهراب...!!! قایقت جا دارد...!؟؟ من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم
خیلی خیلی قشنگ بود
تو به سیبی خوش باش!
و به بوییدن یک بوته بابونه...
و به یک آینه یک بستگی پاک قناعت کن... چون
همه آدمها حوضشان آبی نیست
و در آن ماهی نیست!